JÓZEK Z PROSIT - NIEZNANY KANDYDAT NA OŁTARZE

IX Dni Eglingowskie odbyły sie w Prositach koło Bisztynka w ostatni weekend. Były skromne, tak jak skromnym chłopcem był Josef Engling, który urodził się właśnie w Prositach w 1898 roku. W połowie czerwca w Trewirze (Niemcy) zakończyła się diecezjalna część jego procesu beatyfikacyjnego. Gościem Spotkań był - między innymi - postulator procesu beatyfikacyjnego Józefa Englinga, ks dr Jan Korycki ze Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego z Rzymu. Mszę w intencji beatyfikacji Englinga odprawił ks. biskup Jacek Jezierski. O Englingu - zupełnie nieznanym szerzej kandydacie na ołtarze - opowiada Alicja Kostka - osobą najbardziej zaangażowana w naszym kraju w ten proces beatyfikacyjny - właścicielka domu w którym wychowywał się młody Josef. - Byłam na 3 roku studiów na KUL w Lublinie, gdy zainteresowałam się Ruchem Szensztackim. W jednej z książek o tym Ruchu, na jej pierwszych kartach, znalazłam portret Englinga i wiadomość, że urodził się na Warmii. Jako rodowita Warmianka postanowiłam poznać go bliżej. Przede wszystkim pojechałam do Prosit, aby znaleźć jego dom rodzinny. Wówczas proboszczem w Prositach był ksiądz Bronisław Magdziarz. Wskazał mi to miejsce. Skromny dom w którym mieszkała bezdzietna wdowa - babcia Alina Barszczewska. Ksiądz Magdziarz robił wszystko, aby ten dom zachować. Przez wiele lat był niezamieszkały i popadał w ruinę. To ksiądz Magdziarz osiedlił tam babcię Alinę. Ja trafiłam tam pod koniec jej życia. Przed jej śmiercią ksiądz przepisał dom Englinga na mnie i tak stałam się jego właścicielką. Chętnie zamieszkałabym tu na stałe, ale nie mam w pobliżu pracy. Na razie bywam w nim w wekkendy i częściej w czasie roku szkolnego, gdy prowadzę warsztaty Wtedy w roku 1997, w Prositach nikt nie wiedział nic o Englingu. Babcia Alina Barszczewska wiedziała tylko tyle, że... mieszkał tu święty. Była przyzwyczajona do takich "nalotów" pojedyńczych osób, które chciały chociaż zerwać koniczynkę z podwórka Englinga. Były to głównie osoby z zachodnich Niemiec, gdzie ta postać była stosunkowo dobrze znana. Jako jedyna członkini Ruchu Szensztackiego z naszego regionu postanowiłam poznać bliżej Englinga i jego dążenie do świętości. - Teraz nazywam go zwyczajnie - Józkiem. Zginął w wieku 20 lat pod Cambrai, we Francji, na froncie I Wojny Światowej. Wtedy byłam w podobnym wieku. Traktuję go jak brata. Podobnie traktują go młodzi ludzie, którzy poznają dopiero tę postać na organizowanych przeze mnie warsztatach. Młodzi ludzie odkrywają w nim swego kumpla, kolegę i przyjaciela. Przekonują się, że nie jest niedostępny i nieosiągalny, a tak traktuje się przecież wielu świętych. Inaczej było z pokoleniem starszym. Gdy w 1999 roku zmarła babcia Barszczewska i ja stałam się właścicielką domu Józka, podchodzili do mnie nieufnie, tak jak i do tej postaci. "Przecież to Niemiec" - mówili. Niektórzy mówili o tym, że cały Ruch Szensztacki (do którego Engling należał) to jakaś inna wiara. Dopiero po zorganizowaniu w 2000 roku I Spotkań Englingowskich to nastawienie zaczęło się powoli zmieniać. Wtedy mieszkańcy poznali Józka jako zwykłego chłopaka z rodziny krawca, który tylko dbał znacznie więcej niż inni o swój rozwój duchowy, intelektualny i religijny. - Odkąd lepiej poznałam Józka stał się dla mnie wzorem osobowym, a moje życie jest inspirowane przez niego. Nie bez przyczyny. Nawet na froncie troszczył się o swoje powołanie - chciał być księdzem, ale też powołania innych żołnierzy. Potrafił dzielić się z kolegami żywnością, której nie dostarczano im w wystarczających ilościach. Gdy chciano wysłać na zwiad żołnierza posiadającego liczną rodzinę poszedł tam za niego. Zajmował się zbieraniem rannych i grzebaniem zabitych żołnierzy, co nie było wtedy oczywistością. W plecaku nosił książki. Ciągle prowadził swój dziennik i organizował swój dzień z uwzględnieniem praktyk religijnych. W tym "rozkładzie dnia" przewidywał też takie przedsięwzięcia jak doskonalenie swojej wymowy (miał jej wadę). Jeszcze jako dziecko w Prositach namawiał starszych do uczestniczenia w codziennej Mszy świętej. Odnotował, że to mu się nie udało. Czynił to także na froncie. Służył do Mszy jako ministrant polowy. - Dziś Engling może być wzorem dla młodych ludzi chociaż świat jest zmieniony i nie sprzyja powstawaniu podobnych postaw. Obserwuję jednak, że ludzie, coraz częściej szukają jakiegoś miejsca gdzie mogą się wyciszyć i zapytać siebie samego "kim jestem?". Szukają miejsc gdzie mogą skorzystać z dobroczynności takich osób jak Josef Engling. Nie da się życ w ciągłym stresie, z syndromem wypalenia. Dlatego wielu ludzi, szczególnie z dużych ośrodków miejskich, trafia do skromnego domostwa Józka w Prositach. Wiem od moich gości, że wyjeżdżają stąd lepsi, odnowieni. Ja traktuję to jako coś nadprzyrodzonego. Obserwuje się to w wielu miejscach narodzin ludzi świętych. Choćby w Wadowicach. - Proces beatyfikacyjny Józefa Englinga rozpoczął się w 1952 roku. Inicjatywa, aby go przeprowadzić pojawiła się znacznie wcześniej, bo już w 1930 r. Po pewnych zawirowaniach zakończył się - na poziomie diecezjalnym - 17 czerwca 2008 r. Byłam jednym ze świadków w tym procesie. Nie wolno mi mówić co zeznałam. To jest tak, że przed ogłoszeniem beatyfikacji nie może być kultu publicznego danej osoby. Z drugiej strony do procesu potrzebne są świadectwa i znaki, iż ludzie zwracają się do tej osoby. Ponieważ zwracam się z prośbami do Englinga dałam temu świadectwo w procesie. Jako jedyna osoba z naszego kraju. Mogę dodać, że cały czas doświadczam dobroczynnego wpływu Józka na moje życie. - Wiem, że nastawienie wielu wiernych Kościoła, bardzo tradycyjnie traktujących wiarę, do mnie,jest co najmniej podejrzliwe. Twierdzą oni, że osoby świeckie nie powinny się zajmować podobnymi rzeczami. Uznają to za domenę księży i zakonników oraz zakonnic. To mylna postawa. W kościele posoborowym działania w licznych ruchach chrześcijańskich traktowana jest jako "powiew Ducha Świętego". Tak mówił o nich choćby Jan Paweł II. Dziś Kościół musi oferować wiernym coś więcej niż niedzielną Mszę, spowiedź i procesję. Choćby religijne weekendy, rekolekcje, spotkania. Ludzie poszukują i jeśli nie da im tego Kościół, znajdą to "coś" gdzie indziej. Ruch Szensztacki jest międzynarodową wspólnotą duchową, należącą do Kościoła rzymskokatolickiego. Miejscem powstania i głównym miastem Ruchu jest Schönstatt - dzielnica miasta Vallendar, leżącego koło Koblencji w Niemczech. Ruch ma formę federacyjną, a koordynowany jest prze tzw. prezydium generalne, którego siedzibą jest również Schönstatt. Celem Josefa Kentenicha, założyciela Ruchu było, nadanie Kościołowi i wierze w Chrystusa nowego, nowoczesnego wyglądu. Jego funkcją było duchowe towarzyszenie i wspieranie młodzieńców. Spełniając swoje zadanie doszedł do wniosku, że Kościół składa się z niezliczonych formuł, zasad i tradycji, jednak dla ludzi często jest jedynie irytującym obowiązkiem.W celu ponownego zgrania wiary chrześcijańskiej z życiem codziennym założył wraz z grupą zainteresowanych młodych mężczyzn, 18 października 1914 grupę, której celem było odnowienie wiary katolickiej, nie tyle od strony teoretycznej co przez obserwacje życia codziennego. Więcej o Ruchu Szensztackim przeczytacie na stronie www.szensztat.pl >>> Andrzej Grabowski - 07.07.2008 r.